De weeskinderen

De meisjes in Lankabroek zijn hartendiefjes, ze willen je alles geven ook al hebben ze zelf niets, ze maken armbandjes voor ons met vrolijke kleuren en zijn altijd goed gezind ook al lopen ze rond met dezelfde kleren van de dag ervoor en slapen ze er ook mee. Geen slippers maar blote voetjes, wel altijd de haren mooi ingevlecht. Vandaag stonden we perplex, de meisjes hadden zich allemaal uitgedost in typische Sri Lankaanse kledij om naar de tempel te gaan, uiteraard niet meer zo wit en hier en daar een gaatje, maar ze zagen er goed uit! Ik keek naar hun op hoe ze allemaal samen zaten, goedgezind elkaars haren zaten in te vlechten met witte lintjes, stuk voor stuk pareltjes met een doel. Leerkracht worden is hun droom, deze kinderen houden van leren en nemen bij het minste hun schriftje uit met notities. Hier weten ze wat vechten is, vechten voor een plaats in de maatschappij, zonder familie. De meeste kinderen zingen hier om hun zorgen te vergeten, heel aangrijpend als het in het Engels is en je ze dus verstaat waar ze over zingen... Deze twee weken hebben ze schoolvakantie en normaal dus veel tijd om te piekeren, daarom zijn wij hier, om hen de verstrooiing te geven die ze nodig hebben.