We zijn een bezienswaardigheid
7 augustus 2014 - Andigama, Sri Lanka
Ze komen van overal.. families, weldoeners, voorbijgangers, buren, rijken, journalisten, politie,... Allemaal komen ze kijken naar die rare opgewekte blanken in Andigama. Wie zijn ze toch? Wat komen ze hier in dit afgelegen gebied doen? Welke luxe hebben ze meegenomen? Starende gezichten komen op ons af, met een ongemakkelijk gevoel verdwijnen we naar onze kamer maar stiekem komen ze toch weer kijken, allen tegelijk, naar onze westerse spullen in de kamer. Eens de moeder van het weeshuis de gasten introduceerde wat we hier komen doen, halen ze hun stralende lach boven en bedanken ons voor wat we doen.
De weeskinderen zijn ons al goed gewoon, meer zelfs, ze hebben elk hun lieveling en zeggen steeds enthousiast onze namen die ze reeds vanbuiten kenden. Ook het liedje 'ik heb de zon zien zakken in de zee' kunnen ze bijna perfect in het Nederlands meezingen met natuurlijk het dansje erbij. Het is fijn met de kinderen, ze hebben wel al eens 'don't forget me' laten vallen... Moeilijk moment. Ik probeer me zo weinig mogelijk vast te klampen aan de kinderen, het verdriet zal des te groter zijn om ze na 16 dagen te verlaten... Je kan niet anders dan van ze houden, elke dag opnieuw haal ik mijn energie uit hen, altijd maar lachen. Positiviteit: het opvallendste in hun gedrag. Daar kunnen wij, westerlingen nog wat van leren. Onze 'problemen' lijken hier een muizenkorrel... Wij thuis hebben het goed, veel te goed. Zo goed dat het pijnlijk is om hier om de twee dagen andere kledij te dragen en ons lekker ruikend te gaan presenteren voor het ontbijt... Het leven zit in het hart.
De weeskinderen zijn ons al goed gewoon, meer zelfs, ze hebben elk hun lieveling en zeggen steeds enthousiast onze namen die ze reeds vanbuiten kenden. Ook het liedje 'ik heb de zon zien zakken in de zee' kunnen ze bijna perfect in het Nederlands meezingen met natuurlijk het dansje erbij. Het is fijn met de kinderen, ze hebben wel al eens 'don't forget me' laten vallen... Moeilijk moment. Ik probeer me zo weinig mogelijk vast te klampen aan de kinderen, het verdriet zal des te groter zijn om ze na 16 dagen te verlaten... Je kan niet anders dan van ze houden, elke dag opnieuw haal ik mijn energie uit hen, altijd maar lachen. Positiviteit: het opvallendste in hun gedrag. Daar kunnen wij, westerlingen nog wat van leren. Onze 'problemen' lijken hier een muizenkorrel... Wij thuis hebben het goed, veel te goed. Zo goed dat het pijnlijk is om hier om de twee dagen andere kledij te dragen en ons lekker ruikend te gaan presenteren voor het ontbijt... Het leven zit in het hart.