Het afscheid

Het afscheid met de kinderen viel zwaar, kilo's druk forceren me om geen traan te laten, maar de emoties namen de leiding. Met een lichaam die te zwak was om deftig afscheid te nemen, aanhoorde ik het gezang van de meisjes, knieën op de grond, handen op onze voeten, heel respectvol. Met hun witte klederdracht om naar de tempel te trekken, zagen ze er uit als engeltjes. Sowieso had ik geen voorkeur, het waren stuk voor stuk, super lieve schatten waar je elke dag opnieuw meer verrast door werd. Meisjes die het hopelijk nog ver zullen brengen in het leven. Hun levenswijsheid hebben ze alleszins al mee. Ik heb veel geleerd van hun en de lokale bevolking. Dingen waar ik nu, terug in België, te diep over nadenk. Het is een overweldiging om hier in dit luxeland terug te komen. Ik weet niet of ik zo wil leven.. nu zie ik pas met eigen ogen hoeveel luxe we hier hebben, alles wat we "nodig" hebben dicht bij de hand, hoe we makkelijk gebruik maken van onze wegwerpmaatschappij.. We gaven de kinderen in Lankabroek waterballonnen, eenmaal stuk gegooid, zochten ze toch nog een manier om deze ballon te hergebruiken.. Wij zouden zulke kleinigheden in de vuilbak gooien om onze zolder eens op te ruimen.. Heel liefdevol gingen ze met hun spullen om, het weinige dat ze hebben, staken ze verzorgd in hun kleine kluisje. Dit beeld komt als een flashback eenmaal ik mijn grote slaapkamer instap.. Wat een luxe, heb ik dit allemaal wel nodig? Ik besef nu meer dan ooit dat het liefde is wat je nodig hebt om gelukkig te zijn. Geen grote kledingkast en schone ruiten, een groot dubbel bed die er verlaten bijligt.. er ontbreekt iemand. Er ontbreekt eveneens een wil in mezelf die de kracht en energie die ik in Sri lanka had, door te drijven in België. Ik moet terug op zoek naar mezelf, de persoon die ik blijkbaar achtergelaten heb op het wondermooie eiland...